Hanidir yazamıyorum. Bir küskünlük, bir dargınlık, bir kırgınlık mı bu? Değil herhalde. Olsa olsa “bıkkınlık” olabilir. Yazar için en tehlikeli olanı da bu. Yazarın bıkkınlığı, hayata bakış açısının havlu atışıdır.
Yaş ilerledikçe (69), o güne değin edindiğiniz tüm bilgi-deneyim gibi, yaşamınızdaki etkin etmenler, çokça gözardı ediliyor. Kendinizi toplumdan soyutlar gibi oluyorsunuz. Her ne kadar
daha kahvehane köşelerine, cami avlularına düşmemiş isek de, oralara düşen emeklileri gördükçe,
moral filân kalmıyor desem yalan olmaz.
Oysa bizler Türkiye’nin genç emeklileriydik (46). Oy avcılığı nedeniyle verilen ödünlerle 42 yaşında bile emekli olan arkadaşlarımız var. Bu değin genç yaşta emekli olup da, herhangi bir iş tutamamış ya da bir sosyal etkinliğe katılmamış olanlar, en çok ruh çöküntüsü içinde olanlardır.
Kısacası en verimli çağında olan bir kitle, yok olup gitmiştir. Yazık…
Bu konuyu geçmişte de irdelemiştim. Özellikle genç yaşta emekli olanlar ya da zorunlu emekli yapılanların (bizler öyleydik,1990-1991-1992…yılları) çoğu, kendilerini sudan çıkmış balık gibi gördüklerinden, çırpına çırpına veya kös kös düşünerek hiçbir işe yaramadan kayboldular. Bir kuşak, hatta birkaç kuşak böyle harcandı…
Şimdi diyeceksiniz ki, o zamanlar Türkiye’de ortalama yaşama oranı çok düşüktü. Ekonomik ve iş koşulları sorunları vardı falan filân. Ha şimdi çok mu iyi Allah aşkına? 90 küsürlü yıllarda ve daha öncelerinde işçinin aldığı ücretin yanında, şimdikilerin aldığı ücret çocuk harçlığı kalır. Ağır sanayide iş altında ezilmeler, maden ocaklarında göçükler devam etmiyor mu? İşçinin çalışma koşulları ve özellikle iş güvencesi, eskisinden berbat değil mi?
Artık sermaye (ak mı, kara mı, yeşil mi, orasını siz bilin) egemenliği yürütüyor gemisini. Sendikalar
ne yazik ki çoktan sindirildi, sarılarına ise zaten sorun yok. Çalışan da emekli de bu sermayenin desteklediklerinin iki dudağı arasında. Şimdi aklıma geldi: İşçi emeklisine % 2,5 zam verildi diye, işçi emeklileri dernek başkanı başbakana çiçek vermişti!
Uzun sözün kısası, yazmaya başladık işte. Susmayacağız, sıra bize gelmesin diye…
Yazacaksın seni anlayan anlar. Ben bir misalla değerlendirmek istiyorum . Uzun olur amma özür dileyerek başlıyorum. ALLAH ‘ın kullarından biri PEYGANBER efendimizin ziyaretine gideriken yolda bir yaya’ya raslar. Selamlaşırlar ,Sorar nereye diye oda ziyarete gittiğini söyler iyi bereber gidelim derler atından iner bıraz yürürler acıkırlar yemek için mola verirler yayanın azığıda yokmuş o zadt azığınıda paylaşır yemekten sonra yola koyolurlar yayaya bırazda sen bin ata der yaya biner ata, bıraz gidince ata binen kişi düşüncesi değişir karnımı doyurdu atı verdi bu geriden yavaş yavaş gelsin ben gideyim deyip atı mahbuzlar. atını veren zadt bakakalır arkasından neyse yinede varır onu tanıyan biriyle karşılaşır zad ne o atı ne yaptın diye sorar karşılaştığı kişi anlatır olayı.vay be atını çaldılar demekki, zad at önemli deyil insanlara karşı itimadımı çaldı ben nasıl güveneceğim gayrı insanlara der…( ya Remzi Bey efendi bizim itibar edecek kişimiz varmı Senin dediğin yıllar söz altından değerli idi . Bir söz verdiğini yapamazsa mahcup duyardı kişiler şimdi söz verdiysek o zaman o gerekiyordu verdik diyorlar birde yağcı kesimi var zaten yağcılar olmasa zalimin yapacak köyülüğü olmaz .sıra geldi bize geçtti gitti bundan kötü olmayız İNŞAALLAH.Başınızı ağrıttım hakkınızı hela edin okuyan ve sizler saygılar…